coś mnie wzięło na pisanie...

A za rok ma nastąpić wymiana szkół... 20osób pojedzie do Polski, potem 20osób z Polski przyjedzie do Irlandii. Połąnczenie mojego indywidualnego projektu, z projektem grupowym. O polsce, o Uni Europejskiej, o młodzieży i o tym, jak tak naprawdę, wcale tak bardzo nie różnimy się od siebie. Nie mogę się doczekać... wyjazdu. Tego, aż im pokaże jak wygląda mój kraj. I ta myśl... jak przyjemnie by było, wysiąść na lotnisku w Warszawie, zaciągnąć się mocno świerzym, polskim powietrzem i trzymać nerwowo za ramię mojego chłopaka... Alana. Nie wiem dlaczego akurat jego, ale on już od dawna siedział w mojej głowie. Powtarzałam sobie tylko, że nie jestem w jego typie, że on od kąd zerwał z Debbie, gustuje tylko w Maeve i tych panienkach... a tu proszę, myliłam się i to bardzo... Chciałabym móc, wam się pochwalić, pokazać wam ludzi z którymi chodzę na codzień do szkoły. Może, jesli wszystko pójdzie po dobrej myśli, spotkam się z którąś z was. Ciekawie będzie, w szkole rozmawiać po polsku. A może wręcz przeciwnie... sama, poznam kogoś. Jakiegoś chłopaka, który przyjedzie tutaj z projektu. Jednak najbardziej nie mogę się doczekać, tego luzu. By po raz pierwszy poczuć się między swoimi. Móc mówić w ojczystym języku, na ludzie, nie musząc myśleć o każdym zdaniu, czy gramatycznie i w ogóle dobrze to zabrzmi. Chodź raz poczuć prawdziwy luz... Nadchodzący rok, bedzie bardzo interesujący. Kto by pomyślał, że nasza szkoła aż tak się uprze by prowadzić ten projekt ze szkołą w Polsce. Od 2lat próbują, i teraz dopiero znaleźli szkołę ze sprzętem to wideokonferencji. Przypadkiem, w Strasburgu, podczas Euroscoly poznali grupe z polski. I nawiazał się kontatk. I teraz będzie kupa roboty... bo w końcu tylko ja i moja matka znamy polski i angielski. Heh... fajnie będzie...

I proszę, przeczytajcie notke pod spodem... ciekawa jestem waszego zdania =]